(Column in ‘Doorpakkers Magazine 2020-2022’)
Even stilstaan en genieten. Dat doe ik als we – alle Doorpakkers, Aanjagers (van MBO2030) en Versnellers (van het Versnellingsplan Onderwijsinnovatie met ict) – samen op de tweedaagse van het Programma Doorpakken op digitalisering zijn. Wat zijn we naar elkaar toegegroeid door dit programma en wat zijn onze lijnen kort geworden. En dat in coronatijd. Bijzonder om zo samen te zijn, de humor en energie weer te voelen en zelfs samen een lied te zingen. Al deze mensen doen hetzelfde werk, ook al hebben we andere accenten en naambordjes.
Wat is dat eigenlijk, ons werk? Ik zie mijzelf vaak op zo’n ouderwetse trein waar kolen op het vuur moeten om de vaart erin te houden. De locomotief vertrekt piepend en neemt gestaag in snelheid toe. De kolenschepper moppert over de snel slinkende voorraad kolen. Met haar “dat gaat nooit goed” in mijn oren draai ik me om en zie in mijn ooghoek zo’n blinkende zilveren elektrische trein binnenzoeven op een ander spoor. In een oogwenk stroomt deze vol met mensen en geruisloos zoeft hij door. Onderweg naar boven hoor ik frustratie omdat de koffieautomaat het niet meer doet. “Gewoon even de stekker eruit en weer erin”, adviseer ik met wat humor en de collega moet lachen. Natuurlijk. Met de verse koffie wandel ik bij de NS-bestuurder het kantoor in. “Hoe gaat het eigenlijk met de kolenvoorraad?” informeer ik belangstellend. Vanmiddag ga ik bij een station van een andere stad op bezoek, daar wordt een plan gemaakt voor een nieuw transportmiddel. Tof, zin in!
Onze Doorpakkers zijn net zo divers bezig. Daarmee zijn ze zo ontzettend belangrijk voor een school. Als verbinders tussen operationeel, tactisch en landelijk. Als informateurs naar hun directie en bestuurders: wat speelt er, wat komt eraan en wat is er nodig? En last but not least: om goede plannen op te zetten en uit te voeren zodat de beweging er ook echt komt.
Er komt nog een ander beeld van ons werk in mij op: ik moet denken aan Jorrit Arntzen en de Potlood Metafoor*. Onze Doorpakkers bestaan eigenlijk uit de voorste twee delen van het potlood. We kunnen niet zonder hen als we écht iets willen neerzetten. Het puntje zijn de mensen die de verandering al zien aankomen voordat die er is. Ze hebben iets nieuws gezien op een beurs, op internet en zijn daar enthousiast over. Dit zijn de mensen die de eerste strepen op papier willen zetten. Daarna komen de ‘sharp ones’, de mensen die aan het opletten zijn en die zien dat als een verandering in andere scholen werkt, ze daar snel bij moeten zijn. Die twee samen, dat zijn onze Doorpakkers.
Hebben we wel genoeg Doorpakkers in het mbo? Zijn we ze bewust aan het scouten, faciliteren, vrijspelen, opleiden? Want het échte doorpakken komt pas in 2023. Dan moeten veel treinen echt op stoom komen, ook de hele nieuwe modellen die nieuwe sporen nodig hebben. Laten we de potloodpunten aanscherpen en zorgen dat we met genoeg Doorpakkers zijn en blijven!